Cliff hangers of cliff huggers
Tijdens een prachtige wandeling aan de Engelse kust staan we in het heerlijke bos plotseling oog in oog met een statige beukenvrouwe. Ze tart alle gebruikelijke omgevingsvoorwaarden voor groei en rijst pontificaal vanaf een kale rots de hemel in. Haar wortels omarmen, klemmen zich vast, volgen de rotsvorm, vullen deze aan. Ogenschijnlijk is er geen voeding, maar wortels reiken zoals altijd verder dan het oog, en die van haar grijpen achter en onder de rots in de heuvelwand. De beukenvrouwe voelt niet zo verwelkomend, dus na slechts een kort bezoek vervolgen we onze tocht.
De volgende dag vragen we een vrouw die haar honden uitlaat of ze een suggestie heeft wat we zouden moeten zien in dat gebied. Deze Schotse dame in Engeland wordt onmiddellijk enthousiast: we moeten beslist naar Harrison’s Rocks. Haar vreugde werkt aanstekelijk en we volgen haar advies blindelings op. Even later vinden we Harrison’s Rocks in een mooie vallei in een van de bossen van het Engelse High Weald. De zandstenen van de heuvels zijn door de eeuwen heen blootgelegd en door regen en wind voorzien van prachtige vormen. Zo is midden in het bos een bijzondere rotswand ontstaan die in trek is bij wandelaars en rotsklimmers.
Bos op rotswand, dat vraagt om overlevingskunst. We zien bomen die ons aan de beukenvrouwe van onze kustwandeling doen denken. Taxus waar de rots onder een ronde wortel afbrokkelt, een andere taxus die een steen innig omarmt, een eik die bijna van de glijbaanrots gaat, twee beuken die elkaar stevig vasthouden, bomen in een spagaat, een eik die een overstap maakt naar de volgende rots. De een trotseert de rotsige elementen nog standvastiger dan de ander. De meest indrukwekkende boom is een eik die zich bijna vloeibaar over zijn rots heeft gedrapeerd. Alsof hij met een slakkenvoet over de rots naar het randje glijdt, vriendelijk uitkijkend over het dal.
Op weg naar de auto mijmeren we over de combinatie boom en rots. Mijn man ziet een symbiose, een goede samenwerking, een mooie balans tussen rots en boom. Ik word geraakt in een ander beeld: vastklampen, worstelen, overleven. Zin om los te laten en gewoon te vallen. Het past bij wat er in ons leven gebeurt en hoe moeilijk ik het soms vind om die stormen te trotseren. Het gesprek over onze beelden zet me aan het denken. Een foto van die ene eikenmeester staat op mijn bureau en ik kijk naar zijn wijze gezicht. Volgens mij wil hij mij wel helpen om van gezichtspunt te veranderen, mijn aandacht weer op kracht en vindingrijkheid, op samenwerking en balans. Met zachte vormen over een stevig fundament. Naar het voorbeeld van de eikenmeester.
CW/jun23
/ | \